Život piše romane. Stavlja ljude u različite neverovatne situacije i avanture. Neki ljudi za jedan život prožive više događaja nego stotinu ljudi. Takva je priča o Đorđu Šagiću, prvom poznatom Srbinu koji je otišao i uspeo u Sjedinjenim američkim državama. Neko ko je živeo „američki san“.

Rođen je u Ugarskoj 1795. godine u Sekešfehervaru (Stoni Beograd) blizu Budimpešte. Želja njegovog oca bila je da upiše Bogosloviju u Sremskim Karlovcima. S obzirom da mu je otac rano preminuo, Đorđe ispunjava njegovu želju i odlazi u Srem. Ipak, Bogosloviju napušta 1813. godine i priključuje se srpskim borcima u Prvom srpskom ustanku. Posle sloma ustanka, vraća se u Ugarsku. S obrizom da je u to vreme trajao rat između Habzburaške monarhije i Napoleonove Francuske, Đorđe se krije po Budimpešti od mobilizacije. Ipak, mađarska vojska ga pronalazi i šalje na vojni front na zapad.

Na front protiv Francuske nikada nije došao. Godine 1814. je pobegao iz voza koji ga je vozio na front. Potom je prebegao u Holandiju. Iz roterdamske luke brodom kreće u novi život, u Sjedinjene američke države.

Đorđe nije imao sredstava da plati skupu brodsku kartu preko okeana. Zato je na brodu bio „slepi putnik“. Otkriven je od strane mornara kada je brod već bio na otvorenom moru i nije mogao da se vrati. Na brodu je saznao da će biti kažnjen kada stupi na tlo u Severnoj Americi ili da će morati godinama da radi na brodu kako bi vratio dug za kartu. Kada je brod bio svega nekoliko stotina metara od ulaska u filadelfijsku luku, Đorđe je iskočio sa broda i zaplivao prema obali. Bio je dobar plivač, a tečno je govorio nekoliko svetskih jezika. Približivši se obali, ugledala ga je obalska straža i tražila da se predstavi. Rekao je da se zove George Fisher (Đorđe Ribar), da mu se mreža zaplela u travu dok je pecao i da je ušao u vodu da je popravi.

Na kopnu, u okolini Filadelfije se nije dugo zadržao. Radio je fizičke poslove na lokalnim farmama da bi se potom preselio na jug, u Misisipi. Radio je u lokalnoj prodavnici, gledajući robovlasničke farme i sećajući se srpskog ropstva pod Turcima. U njemu je to probudilo osećanje protiv ropstva koje će ga pratiti do kraja života.

Oženio se ćerkom okolnog robovlasničkog veleposednika i posle njegove smrti postao vlasnik imanja. Sa svojom suprugom imao je četvoro dece: tri sina i ćerku. Ćerka mu je umrla kao devojčica i njenu smrt nikada nije prežalio.

Nikada ga nije interesovao ni posao na farmi. Napušta suprugu, sinove i imanje i odlazi u Meksiko čiji je državljanin postao 1829. godine. U narednih nekoliko godina radio je u gradu Anahuaku u Teksasu kao carinik. Učestovao je u ratu za nezavisnost Teksasa od Meksika i nekoliko puta bio u američkoj delegaciji koja je dolazila na pregovore u Meksiko Siti.

U Teksasu je radio kao savezni sudija, a u jednom navratu se i kandidovao za gradonačenika grada Hjustona. Za vreme čuvene „zlatne groznice“ 1840-ih godina, živeo je i radio u Panami kao prevodilac. Jedna ruta kopača zlata išla je kroz taj grad, a potom pomorskim putem do rudnika zlata kod današnjeg Sakramenta u Kaliforniji.

Jedan od sinova mu je učestovao u Američkom građanskom ratu na strani Juga i bio zarobljen. Zahvaljući svojim vezana i poznantsvu sa generalom Grantom koji je komandovao severnom vojskom, uspeo je da oslobodi sina i njegove saborce.

Posle završetka građanskog rata se seli u San Francisko. U tom kalifornijskom gradu bila je već razvijena grčka zajednica. Đorđe (George) je sa njima razvio prisne veze smatrajući da grčki narod ima istu sudbinu kao i grčki. Godinama je u San Francisku radio na osvešćivanju američkog javnog mnjenja o borbi balkanskih naroda za slobodu od Turaka. Takođe, pomagao je izgradnju jedne grčke crkve. Kao zasluge za svoj rad, postao je počasni grčki konzul u San Francisku.

Ženio se još tri puta. Umro je 1873. godine u San Francisku ne dočekavši da Srbija zvanično dobije nezavisnost. Dobila je pet godina kasnije na Berlinskom kongresu.

Njegovi potomci i dalje žive u Sjedinjenim američkim državama. Pod istim, ali i drugim prezimenima. I sećajući se svoj srpskog porekla.